کلمه ترانزیستور ترکیبی از دو کلمه Transfer و Varistor است که نحوه عملکرد آنها را در روزهای اولیه توسعه الکترونیک توصیف می کند. دو نوع اساسی از ساختار ترانزیستور دوقطبی وجود دارد، PNP و NPN، که اساساً آرایش فیزیکی مواد نیمه هادی P-Typeو N-Type را که از آنها ساخته شده اند، توصیف می کند.
ساختار اصلی ترانزیستور دوقطبی شامل دو اتصال PN است که سه پایه اتصال دارا می باشد که هر پایه یک نام برای شناسایی آن از دو پایه دیگر داده می شود. این سه پایه به ترتیب با نام های Emitter (E)، Base (B) و Collector (C) شناخته شده و برچسب گذاری می شوند.
ترانزیستور اتصال دوقطبی ( ترانزیستور BJT ) یک دستگاه نیمه هادی است که می تواند برای سوئیچینگ یا تقویت استفاده شود. می دانیم که دیودهای ساده از دو تکه مواد نیمه هادی ساخته می شوند تا یک اتصال PN ساده را تشکیل دهند.
اگر اکنون دو دیود سیگنال جداگانه را پشت سر هم به هم بپیوندیم، دو اتصال PN به صورت سری به هم متصل می شوند که یک ترمینال مثبت (P) یا منفی (N) مشترک دارند. از همجوشی این دو دیود، یک دستگاه سه لایه، دو اتصال، سه پایانه ایجاد می‌شود که اساس ترانزیستور BJT را تشکیل می‌دهد.
ترانزیستورها سه دستگاه ترمینال فعال هستند که از مواد نیمه هادی مختلف ساخته شده اند که می توانند به عنوان عایق یا رسانا با اعمال یک ولتاژ سیگنال کوچک عمل کنند. توانایی ترانزیستور برای تغییر بین این دو حالت، آن را قادر می سازد تا دو عملکرد اساسی داشته باشد: "سوئیچینگ" (الکترونیک دیجیتال) یا "تقویت" (الکترونیک آنالوگ).
